Zakłady Opiekuńczo-Wychowawcze Eben-Ezer w Dzięgielowie założył w 1920 roku, pochodzący z Dzięgielowa, zwierzchnik ówczesnej Ewangelickiej Diecezji Cieszyńskiej ks. Karol Kulisz (12.06.1873-08.05.1940). Jego działalność w Cieszynie rozpoczęła się w szczególnie trudnej, powojennej rzeczywistości – bezrobocia, kryzysu gospodarczego, in- flacji i ogólnie pojmowanej materialnej i duchowej nędzy. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom potrzebujących, duchowny wydzierżawił od Skarbu Państwa w Dzięgielowie 43-hektarowy folwark należący do byłej Komory Cieszyńskiej. W części dawnej owczarni urządził prowizoryczny przytułek dla 5 dzieci i 3 starców, zaś w części szopy zorganizował trzy baraki dla bezrobotnych i bezdomnych. Był to zalążek przyszłych Zakładów Opiekuńczo-Wychowawczych. Do opieki nad wymagającymi szczególnej pomocy i zrozumienia, pozyskał siostry diakonise z Ligotki Kameralnej, które na początku codziennie przychodziły z odległego o 7 km Cieszyna. Wtedy też zrodziła się biblijna nazwa zakładów Eben-Ezer, co według 1 Sm 7,12 oznacza „Aż dotąd pomagał nam Pan”. W 1923 roku został powołany dla potrzeb służby w zakładach – Polski Diakonat Ewangelicki pod tą samą nazwą, chociaż założyciel interpretował ją jako „Bóg pomógł i jeszcze pomoże”. Pierwszą przełożoną Diakonatu została siostra Anna Klimsza (1886-1972). Podlegające jej siostry decydowały się na służbę Panu Bogu i drugiemu człowiekowi, rezygnując z życia osobistego.
Pomoc państwa w prowadzeniu zakładów była znikoma, toteż z wielkim podziwem należy wspomnieć starania księdza seniora szukającego pomocy za granicą. Lata 1928 i 1934 przyniosły oczekiwane rezultaty. Wsparcia udzieliły Stany Zjednoczone i Szwecja, a w 1937 roku Dania, Finlandia i ponownie Szwecja.
W ramach własnych możliwości już wcześniej rozpoczęto planowaną rozbudowę obiektów mieszkalnych i gospodarczych, dobudowano też piętro domu dziecka i domu starców. Powyższe prace wykona- Zakłady Opiekuńczo-Wychowawcze i Diakonat Żeński „Eben-Ezer” 24 Zakłady Opiekuńczo-Wychowawcze i Diakonat Żeński „Eben-Ezer” no w latach 1924-1928. Na szczególną uwagę zasługuje poświęcenie w 1926 roku pawilonu z napisem „Chleba! Światła! Nadziei!” przeznaczonego na uroczystości religijne, państwowe i zajęcia ruchowe dla wychowanków domu dziecka oraz latem dla dzieci z Zagłębia, pochodzących z rodzin najniżej sytuowanych.
Mimo ciągłego braku środków finansowych, po 10 latach na Kępie w Dzięgielowie powstała mała osada licząca 53 diakonis, które pomagały 70-80 starcom, osobom kalekim, chorym i niepełnosprawnym oraz około 120 dzieciom w wieku od niemowlęctwa do pełnoletności, ponadto przejściowo 30-50 bezrobotnym. Dzięki ogromnej pracy sióstr, mieszkańców zatrudnionych w zakładach, mądremu zarządzaniu oraz wyjątkowo racjonalnym działaniom – z czasem powstało nowoczesne, zasobne gospodarstwo z nowymi stodołami, wozownią, chlewnią i oborą mieszczącą około 30 sztuk bydła.
Drugim ośrodkiem należącym do zakładów była Szczukówka. Obok domu i stodoły znajdował się tartak, cegielnia, warsztaty dla chłopców oraz kompleks sportowy – boisko i kort tenisowy, z którego mogła korzystać również miejscowa młodzież i goście przyjeżdżający na wypoczynek do Dzięgielowa.
W 1932 roku odkupiono od Dyrekcji Lasów Państwowych zamek dzięgielowski – to był trzeci nabytek – miejsce kolonii dla dzieci i zalążek uniwersytetu ludowego. Nie brakowało też nowemu właścicielowi twórczych, przyszłościowych rozwiązań. Na jednym z pobliskich wzgórz zamierzał zainstalować maszt radiostacji nadawczej, służącej sprawom ewangelii i dobroczynności. Wówczas powierzchnia gruntów należąca do zakładów wynosiła 55 hektarów. Było to już pokaźne gospodarstwo, w którym pracowali, znaleźli schronienie i pomoc, ludzie w różnym wieku niezależnie od wyznania. Zjednoczeni głównie przez trudne koleje życia, potrafili docenić wielki humanitaryzm i bezgraniczną dobroć ks. Karola Kulisza.
Jednak wszelkie plany przyszłościowe zniweczyła II wojna światowa. Zacnego Duszpasterza aresztowało gestapo. Nawet w obliczu zbliżającej się śmierci, dodawał otuchy współwięźniom. Zginął 8 maja 1940 roku. Pono ostatnimi były słowa: „Wierzę w Boga, wierzę w Polskę”. Również przesądzony został los zakładów. Siostry wywieziono na przymusowe roboty do Niemiec, część podzieliła los ks. Karola Kulisza, niektóre powróciły do rodzin, a jeszcze inne prowadziły działalność konspiracyjną, skierowaną przeciwko okupantowi. W obiektach na Kępie utworzono zakład dla umysłowo chorych i niedorozwiniętych. Ich przyszłość z góry była skazana na tragiczny los, bowiem w myśl założeń faszyzmu nie mogli funkcjonować w społeczeństwie.
Nawet w ostatnich dniach wojny Niemcy zdążyli ewakuować zakłady, pozostawiając puste i zniszczone obiekty. Śląsk Cieszyński został wyzwolony przez wojska radzieckie 3 maja 1945 roku. Część sióstr powróciła, by kontynuować przedwojenną służbę Bogu i ludziom. Pierwsza przełożona zrezygnowała z pełnionej przed wojną funkcji, a na jej miejsce 15 czerwca 1945 roku została wybrana siostra Danuta Gerke, zaś na kierowniczkę nowicjatu powołano siostrę Jadwigę Kunnert. Miejsce nieodżałowanego ks. Karola Kulisza zajął jego bliski współpracownik ks. Jan Fussek. Nowe kierownictwo natychmiast przystąpiło do zdecydowanych działań. Złożyło ofertę w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, proponując przyjęcie do zakładów zagubione dzieci lub sieroty. W odpowiedzi już 3 października 1945 roku przybyła na Kępę 60-osobowa grupa z terenów wschodnich, później dołączyło do nich 38 dzieci z Katowic, Łodzi i Nowego Sącza. Opiekowały się nimi siostry diakonise. Wyjątek stanowiły przedszkolaki edukowane przez wykwalifikowaną wychowawczynię. Dzieci starsze uczyły się w szkole podstawowej w Dzięgielowie, zaś młodzież kształciła się w szkołach zawodowych i średnich w Cieszynie i w Ustroniu.
Przełomowy w działalności Diakonatu był rok 1950, kiedy to na mocy ustawy z 20 marca (Dz. U. nr 9, poz. 87 i nr 10, poz. 111) został pozbawiony prawie całego majątku rolnego. Pozostały tylko tymczasowo zakłady i dom dziecka. W tym roku miały miejsce jeszcze inne znaczące wydarzenia. Poświęcenie macierzystego Domu Sióstr, zorganizowanego w powojennym, drewnianym baraku oraz zmiana na stanowisku duszpasterza – został nim ks. Paweł Sikora. W roku 1955 nastąpiło przejęcie zakładów przez państwo. Została jednak zawarta umowa dzierżawy obiektów, na mocy której utworzono Państwowy Dom Dziecka. Należy podkreślić, że w latach 1945- 1955 z pomocy Eben-Ezer skorzystało 265 podopiecznych różnych narodowości i wyznań.
Inne ważne daty związane z działalnością Diakonatu:
– w 1957 roku zorganizowano „Rok Służby dla Pana” dla wolontariuszek, które pomagały siostrom, a w zamian korzystały z wykładów biblijnych i kursów przygotowujących do życia w rodzinie;
– w 1958 roku przeniesiono Tygodnie Ewangelizacyjne z Miechowic do Dzięgielowa;
– w 1961 roku połączono diakonaty w jeden, pod nazwą Diakonat Żeński Eben-Ezer, w ich miejsce utworzono placówki diakonatu;
– w 1964 roku zakupiono i przebudowano budynek jednorodzinny nadając mu nazwę Salem z przeznaczeniem dla sióstr emerytek. Poświęcenie domu miało miejsce 17 grudnia 1967 roku;
– w 1967 roku nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku duszpasterza Diakonatu – obowiązki przejął ks. Alfred Jagucki, były zwierzchnik Diecezji Mazurskiej, pierwszy proboszcz parafii w Cieszynie, przewodniczący Synodalnej Komisji Ewangelizacyjno-Misyjnej oraz autor licznych publikacji o charakterze edukacyjnym i budującym w wierze;
– w 1977 roku zmarła siostra Jadwiga Kunert. Kierowniczką nowicjatu została siostra Ruta Fromm; rozpoczęto też budowę Domu Opieki Emaus, poświęcenie domu i wprowadzenie pierwszych Zakłady Opiekuńczo-Wychowawcze i Diakonat Żeński „Eben-Ezer” 27 Zakłady Opiekuńczo-Wychowawcze i Diakonat Żeński „Eben-Ezer” pensjonariuszy miało miejsce 28 września 1980 roku – dyrektorem powyższej placówki został ks. Alfred Jagucki;
– w 1981 roku siostra przełożona Danuta Gerke przeszła na emeryturę, a jej funkcję powierzono siostrze Lidii Gottschalk, którą uroczyście wprowadzono w urząd w Kościele Jezusowym w Cieszynie;
– w 1982 roku udostępniono Szczukówkę Stowarzyszeniu Służby Ratowniczej „Błękitnego Krzyża”. W tym też roku na miejscu drewnianej werandy zorganizowano kaplicę, a cały obiekt nazwano Betezda i poświęcono go 30 października 1983 roku;
– w latach 1983-1986 przebudowano macierzysty Dom Sióstr Eben- -Ezer, a 20 września 1986 roku poświęcił go biskup ks. Janusz Narzyński;
– w 1984 roku obowiązki ks. Alfreda Jaguckiego od 1 maja objął ks. Emil Gajdacz – II proboszcz Parafii w Cieszynie;
– w 1991 roku zmarła siostra Ruta Fromm, funkcję kierowniczki nowicjatu objęła siostra Ewa Cieślar;
– w 1993 roku zostało poświęcone Syloe – baza socjalno-magazynowa wykorzystywana głównie w czasie Tygodni Ewangelizacyjnych;
– w 1996 roku Diakonat przekazał tworzącemu się Centrum Misji i Ewangelizacji w bezpłatne użytkowanie posesję Betezda i tereny przylegające;
– w 1997 roku przebudowano były dom dziecka na Dom Seniora Emaus II dla 32 pensjonariuszy;
– w 2000 roku biskup ks. Jan Szarek poświęcił obiekt; w tym też roku w Salem zostaje zorganizowany internat dla studentów Szkoły Biblijnej funkcjonującej przy Centrum Misji i Ewangelizacji;
– w 2004 roku miały miejsce prace wykończeniowe przy Domu Seniora Emaus II.